Maine Coon
- Candostu
- 1.01.2025
- 12
- Hiç Yorum Yok
Maine Coon
Yoğun ve kaslı kemik yapıları sayesinde sağlam bir vücuda sahip olan Maine Coon’lar her halükarda sert iklimlere karşı fazlasıyla dayanıklı birer kedidirler. Maine Coon’ları diğer kedi türlerinden ayıran en ayırt edici özellikleri pürüzsüz tüylü kürkleridir. Uzun ve yoğun tüyleri onları sert geçen kış mevsimlerinde bile iyi bir şekilde korur. Bu cins kedilerin vücutları iyi bir orantıya sahiptir. Bununla birlikte dengeli görünümleri ve diğer hayvanlarla olan dostlukları onları değişken ortamlara bile uyum sağlamasına yardımcı olur.
Bedensel Hareket ve Kabiliyet
Oyun Kabiliyeti [ 81% ]Yorumlar & Yorum Yaz
CanDostu
- Son Yapılan 5 Yorum Görüntülenmektedir.
Kişilik & Karakter Özellikleri
Hiçbir kedi türünün sevgi ve şefkat üzerinde tekeli yoktur, ancak gelin görün ki Maine Coon’lar belki de diğer kedi türlerine kıyasla sevgi ve şefkati biraz daha fazla hak ediyor gibiler. Bizce çok geçerli bir nedeni var. O da, Maine Coon’ların neredeyse yok olmak üzere olan bir ırk olmasıydı. Bir zamanlar bu ırkın son temsilcilerinin de ölmesine ramak kala tekrar üremeye başlatılmış olması onlar için önemli bir şanstı. O şans da, bugün Maine Coon’ların Amerika’nın ikinci en popüler ırkı olması ve ünlerinin Amerika dışına çıkıp dünyanın en ilgi duyulan kedileri haline gelmesidir. Maine Coon’ların başta Amerika’da olmak üzere dünya çapında popülaritesinin artmasındaki en önemli nedenleri arasında yüksek zekâ seviyeleri, sık ve uzun tüyleri, dayanıklı ve dengeli vücut yapıları ile sahiplerine karşı olan bağlılıkları yer alır. Uzun tüyleri ile tıpkı bir kostümü üzerlerinde taşıyormuş izlenimi veren Maine Coon’lar yavru dönemlerinden yaşlılıklarına kadar hareketli, oyun sever ve sevgi dolulardır. Evdeki diğer aile üyeleriyle hemen kaynaşabilirler. Ancak eve ziyarete gelen ve aşina olmadıkları insanlara biraz mesafeli yaklaşırlar. Fakat bu mesafe de çok kısa bir süre sonra yerini onlarla yakınlaşmaya bırakır. Dolayısıyla hem aile üyeleri, hem çocuklar, hem de eve ziyarete gelen yabancılar ve alıştırıldıkları takdirde diğer evcil hayvanlarla gayet uyumlu bir şekilde bir araya gelebilirler. Alıştırıldıkları takdirde diyoruz, çünkü Maine Coon’lar bu ilk uyum sürecinde aslında karar verme aşamasındadırlar. Bu aşamada, aşina olmadığı diğer insanların kendilerine bir güven verip vermediğini ve diğer evcil hayvanların da saldırgan olup olmadığının kararını vermektedirler. Eğer verdikleri karar olumluysa tüm ev halkıyla, eve gelen yeni insanlarla ve diğer evcil hayvanlarla çok yakın bir bağ kurar, sevgi dolu ve özverili olurlar. Çoğu Maine Coon’lar sahiplerine karşı yakın olurlar. Ancak bu demek değildir ki yapış yapış bir yakınlık. Çok fazla kucak kedisi değildirler. Rutinlerine bağlıdırlar ve günün çoğu zamanını bir kanepe rahatlığında kendine bulduğu yerde geçirirler. Rahatlarına düşkündürler ama hantal değildirler. Sahiplerini bir odadan diğerine takip etmekten geri kalmazlar. Bununla birlikte evin tüm aile üyelerinin rutinlerine de eşlik ederler.
Tarih
Maine Coon’lar tıpkı Amerikan Shorthair’lar gibi Kuzey Amerika’nın en eski doğal ve yerli kedisidir. Amerika Birleşik Devletleri’nin kuzeydoğusundaki New England bölgesindeki Maine eyaletine özgü olan Maine Coon’lar bu bölgede o kadar çok sevilirler ki; “Maine Kedisi” olarak da bilinirler. Ayrıca “nazik devler” ve “kedi dünyasının köpekleri” olmak üzere çok sayıda takma ad ile anılırlar. Oyuncu kimlikleri, sevecen mizaçları ve son derece yüksek zekâ seviyeleri, onları sahip olunması en çok arzu edilen kedilerden biri yapmaktadır. Mizaç yapıları hakkında bir üst kısımda detaylı bilgiler verdiğimiz Maine Coon’ların gelin hep birlikte kökenlerini bir inceleyelim… Maine Coon’lar Amerika Birleşik Devletleri’ne özgü tek uzun tüylü cins kedi olarak kabul edilirler. Cinsin kökeni hakkında birçok hikâye vardır. İlki, onların muhtemelen New England bölgesine gelen denizciler tarafından getirildiği yönündedir. Gemilerle gelen kedilerin ya kalıcı olarak ya da yalnızca küçük bir çevre gezintisi için bırakıldıkları ve daha sonra mevcut yerli kedilerle çiftleşerek kendi cinslerini oluşturdukları öne sürülmektedir. Bir başka anekdot ise, Main Coon’ların kulak ve ayak parmaklarının bir vaşağı andırması ve onlar tarafından üredikleri bilgisidir. Ancak ilk bilginin en azından bir gerçeklik payı bulunmaktadır. Gemilerde yiyecekleri zararlı kemirgenlerden korumak için kedileri kullanan denizciler, muhtemelen yanlarında bazı uzun tüylü kedileri getirmişlerdi. Kıyıya yanaşan gemiden çıkan kediler yerli kedilerle çiftleşti, çiftliklerde ve ahırlarda fare avlayıcısı olarak kullanıldılar. Amerika’nın kuzeyi Maine’in sert iklimi göz önüne alındığında, kedilerin ilk yılları bir hayli zorlu geçmiş olmalıydı. Bu süreçte de türün en güçlü ve dayanıklı olanları hayatta kalmıştı. Ardından doğal seçilim yoluyla Maine Coon’lar, dayanıklı yapısı ile görece büyük ve sağlam bir kediye dönüşmüşlerdi. Maine Coon’lar hakkında ileri sürülen hikâyelere bakılmaksızın, 19. yüzyılın sonlarına doğru Kedi Meraklıları Derneği (CFA) tarafından tanınan ilk ırklardan biriydi. Bununla birlikte, 1900’lü yılların başında, Amerika’ya İran kedileri, Ankara kedileri ve diğer farklı ırklar getirildikçe Maine Coon’lar gözden düşmüştü. 1950’li yıllara gelindiğinde ise, cins neredeyse tamamen ortadan kalkmış ve neslinin tükendiği ilan edilmek üzereydi. Neyse ki, Maine Coon’ların neslinin tükendiğinin duyurusu büyük ölçüde bir abartıydı ve üreme programı başlatılarak tekrar sayılarının artması sağlanmıştı. Bugün ise başta Amerika olmak üzere dünyanın pek çok ülkesinde popüler ve sahiplenilmek üzere tercih edilen kedi türlerinden biridir.
Vücut
Kaslı ve geniş göğüslü bir vücut yapıları bulunan Maine Coon’lar genellikle orta ile büyük boy bir cins kedidirler. Vücutları, diğer kedi türlerine kıyasla görece büyük ve dengeli bir yapıdadır. Tüm uzuvları orantılı bir görünümdedir. Uzun tüyleri vücutlarını kapatsa da tıknaz değildirler. Zayıf bir tür de olmayan Maine Coon’lar tam erişkinliklerinde 12 kilograma kadar çıkabilmektedir. Dişi bir Maine Coon ise ortalama 3,5 ila 6 kg arasındadır. Cinsin ağırlığı, cinsiyete, genetiğe ve safkan olup olmadığına bağlıdır.